Vorige week kreeg je nog heel moeilijk contact met dit kind.

Je pakt je tonguedrum en geeft een stokje aan het kind. Je maakt een klank en wacht.

Het kind maakt ook een klank. Zo gaat het door. Door hoe je reageert op elkaar ontstaat er prachtige muziek.

Het kind schenkt je haar grootste glimlach. Heb je verbinding? Ja! Hadden jullie woorden nodig? Nee! Kostte het jou energie? Nee, je kreeg juist plezier.

Of die klas…

De kinderen luisteren aandachtig naar elkaar. Wat een mooie tonen! Je voelt gewoon dat ze sámen zijn.

Niet meer allemaal individuen die ieder moment kunnen ontploffen.

Even komt er wat meer geluid. Je schrikt. Gelukkig herken je dit van jezelf en weet dat je niet meteen op die emotie hoeft te handelen.

Je ademt rustig en laat het proces zijn werk doen. Je volgt de groep en merkt dat de ‘herrie’ vanzelf weer wegebt.

De rest van de dag merk je dat het anders gaat, synergie, een basis om met elkaar op te werken.

Die ene leerling die vaak wat lastig gedrag vertoont komt je nog even een knuffel brengen. Je energie stroomt.